Çölde bir gece...

Çölde bir gece... Kendimi bildim bileli çöle ve onun ruhuna büyük bir tutkuyla baÄŸlıyım. Dubai’de yaÅŸadığım süre içinde bu hevesimden mahrum kaldığım söylenemez. Çölün hemen yanı başında yükselen bir ÅŸehirde çölü düşünmeden yaÅŸamak zaten imkânsız. Zaman zaman biz onu unutsak da o varlığını hep hatırlatıyor, balkonumu örten kumlarıyla bize her sabah selam gönderiyor. Bu selamı karşılıksız bırakmak ona hayran ruhlara yakışır mı? Buraya taşındığım günden beri uzun bir çöl yolcuÄŸunun planlarını yapıyordum. Hedefimde, Türkiye’nin yüzölçümüne yakın büyüklükteki Rubülhali Çölü vardı. Her fırsatta bu heybetli komÅŸumun davetkâr kumlarına misafir olmuÅŸ, kızgın kum tepelerinde yürümeye gayret etmiÅŸtim ama bütün bunlar günübirlik gezilerden ibaretti. Ona birkaç kez dokunsam da sınırlarını keÅŸfetme fırsatı bulamamıştım. Bu hayalimi gerçekleÅŸtirmek için daha fazla dayanamayacağımı anlayıp yaklaşık iki hafta önce hazırlıklara baÅŸladım. Amacım, çölün derinliklerine uzanmak, kesintisiz kum deryasının gizemli ıssızlığına ulaÅŸmaktı. Sert rüzgârların inatla üzerime geldiÄŸi o gece yarısı yola koyuldum. Åžafak sökerken uçsuz bucaksız çölün kenarına ulaÅŸmayı hedefliyordum. Uzak gökler altında yaptığım bu yolculuÄŸun heyecanı diÄŸerlerine benzemiyordu. Saatlerce yol almama raÄŸmen görüntü hiç deÄŸiÅŸmedi. Kum tepeleri bazen yükseliyor, bazen derinleÅŸip gölü andıran beyaz tuz yataklarına yer açıyordu. Gökyüzündeki yıldızlar her zamankinden daha parlak, sanki biraz daha yakındı. BaÅŸtan çıkaran bu manzara karşısında önce yön duygumu kaybettim. Algılama kabiliyetim bedenimden uçup gitti. Zaman durdu. İçinde bulunduÄŸum mekân, bu âlemde ne kadar küçük ve önemsiz olduÄŸumu bir kez daha hatırlatıyordu. Ä°nsanoÄŸlunun evrenle kurduÄŸu iliÅŸkiyi önümde uzanan sonsuz boÅŸlukta hissedebiliyordum. Hayatın sona erdiÄŸi, rüya âleminin baÅŸladığı eÅŸikteydim.BURADAN ÖTESÄ° YOK!Sabaha doÄŸru rüzgâr ÅŸiddetini azalttı. Gökyüzü yavaÅŸ yavaÅŸ aydınlanırken yolların bittiÄŸi noktaya ulaÅŸtım. Rubülhali’ye yaklaÅŸabildiÄŸim kadar yaklaÅŸmıştım fakat buradan ötesi yoktu. Arabayı durdurup dışarı çıktım. Kum tepeleri koyu sarı bir gölge gibi ufuk çizgisine kadar uzanıyor, gökyüzüyle birleÅŸip derin bir maviliÄŸe bürünüyordu. Bu boÅŸlukta yürüyebildiÄŸim kadar yürüdüm. Çok geçmeden üzerime tarifsiz bir ağırlık çöktü. Hareketlerim yavaÅŸladı, gözkapaklarım ağırlaÅŸtı. Bu garip halsizliÄŸin nedeni sabaha kadar durmadan esen rüzgârın sesi olmalıydı. Kum tepelerinin kıvrımlarında eÄŸilip bükülen bu ses bambaÅŸka bir melodiye bürünüp kulağımdan giriyor, beynimin derinliklerinde dolaşıp başımı döndürüyordu. Oysa önümde uzanan boÅŸluk ne kadar da davetkârdı. Biraz daha devam edebilsem merakımı giderebilecek, belki de aradığımı bulabilecektim ama yapamadım... Rüzgârın baÅŸtan çıkaran ince sesine teslim olup yere uzandım. Tam uykuya dalıyordum ki birkaç metre uzağımda onu gördüm. YaÅŸlı bir adam bana doÄŸru yaklaşıyordu. Bu görüntü, kendimden geçtikten sonra mı, yoksa önce mi belirdi inanın bilmiyorum. Kılık kıyafetinden çölün yabancısı olmadığı belliydi. Tehlikeli bir hali yoktu ama dost canlısı da deÄŸildi. Düşüncelerimi okuduÄŸundan emindim, çünkü sormaya çalıştığım soruları yanıtlıyordu. Uzun sohbetin detayları ÅŸimdilik bende saklı kalsın ama uzaklarda kaybolmayı göze alan gezginlerle onun ÅŸu tavsiyelerini paylaÅŸmak isterim: “Topraklarından çok uzaklara savrulmuÅŸsun, bu âlemi görmeden de evine dönmeyecekmiÅŸsin. Seni selamete götürecek yol ilerde deÄŸil, geldiÄŸin yöndedir. Sözümü dinlersen evine dönersin, yoksa kumların altında yatanlardan olursun...” Nasihat mı, tehdit mi olduÄŸunu anlayamadığım bu konuÅŸmanın ardından sert bir kum fırtınası baÅŸladı. Her yer toza, dumana bulandı. Gözümü açtığımda etrafta kimse yoktu. Kendi ayak izlerimden baÅŸka iz de göremedim. Yoksa... Ä°htiyar adamın görüntüsü çölün bir oyunu muydu, serap mı görmüştüm? Ya o aklımdan çıkmayan, bugün bile her kelimesini hatırladığım sohbet... Hepsi o garip rüzgârın beynimde yarattığı fısıltılar mıydı? GüneÅŸ yükselmeye baÅŸlamıştı. Sabah serinliÄŸi, yerini sıcaÄŸa bıraktı. Åžansımı daha fazla zorlamadan buradan uzaklaÅŸmak istiyordum. Arabayı park ettiÄŸim yeri bulmam biraz zor oldu. Motoru çalıştırıp direksiyonu geldiÄŸim yöne kırdım. YaÅŸadığım garip olayı yol boyunca düşünüp durdum. Eskiden, çölün sırlar dünyasına açılan bir kapı olduÄŸuna, o kapıyı açan kilidin hayal âlemimizin bir köşesinde gizlendiÄŸine inanırdım. Bu düşüncem bugün de devam ediyor, hatta çölün gizemli büyüsüne her zamankinden daha çok inanıyorum. [email protected] Remzi GökdaÄŸ-BAE

Read more: https://www.turkish-media.com/forum/topic/666253-colde-bir-gece/